25 jaar na ‘Lost and found’ heeft Jason & The Scorchers opnieuw een album uit. ‘Halcyon Times’ heet deze, maar of dat nu de enige reden is om een tournee door Europa te doen? In elk geval maakten ze een nieuwe start, want na de split in 1990 van de originele band ging Jason een tijdje de countrytour op met soloprojecten. En nu dus terug, na een tijdelijke reunie halfweg de jaren ’90, met deze keer Jason Ringenberg en Walter Hodges als stichtende bandleden en versterkt met bassist Al Collins en drummer Pontus Snibb. Jason stelt deze nieuwe leden trouwens al snel voor als ze eenmaal begonnen zijn aan hun gig. Die is ook iets te laat begonnen, maar dat zal niet aan de opkomst gelegen hebben, want het zit lekker vol in de Arenberg ‘club’.

Ze brengen nog steeds de kenmerkende muziek die hen geliefd maakte, en de zijstapjes van jason naar Countryland hebben daar niet veel invloed op kunnen uitoefenen blijkbaar. Al bestempelen sommigen hun muziek als altcountry. Ik prefereer cowpunk, alhoewel punk dan ook weer te veel is in de naam. Countryrockers dan misschien? Nu ja, met nummers als   ‘Last Time Around’ en ‘Twang Town Blues’ putten ze uit hun eighties repertoire, al openden ze wel met ‘Mona Lee’ uit hun nieuwste. ‘Gettin' Nowhere Fast’ komt ook nog uit hun meest succesvolle plaat (‘Lost and Found’). En ondertussen vraagt het publiek al om ‘White Lies’. Walter reageert daarop lachend dat hij dat niet meer kan spelen. Jason neemt tussendoor rustig de tijd om een nummer in te leiden met een anekdote. De leukste is die waar hij vertelt over zijn voorouders, die uit Vlaanderen afkomstig waren. Hij zei de eerste keer hier bij ons eens op zijn Engels uitgesproken dat ze van ‘meetjesland’ kwamen. Ondertussen weet hij dus blijkbaar wel wat mietjes zijn.

‘Bible and a gun’, van hun release in 2008, doen Walter en Jason onder hun tweetjes op gitaar alleen, waarna Jason aan de kant gaat voor de andere drie bandleden voor wat hij ‘loud and hard rock’n roll’ noemt: ‘Drugstore Truck Drivin’ Man’. Allemaal nummers over liefde, de kleine man en de ‘good times’. Die good times omvatten dan veelal de geneugten van het drinken. Hun voorlaatste nummer uit de set draagt hij op aan The Seatsniffers, vrienden van hen waarmee ze in 2003 op tournee waren en toen speelde ze het nummer ‘Broken Whiskey Glass’ samen. Het laatste nummer is voor de Belgen, die graag bier drinken, en het noemt ‘Moonshine Guy’.

Zo kan je niet afsluiten natuurlijk en na enig aandringen van het publiek verschijnt de groep terug op het podium, jason als laatste, knopend aan de revers van zijn blitse hemd. Zoals hij tijdens de eerste set al zei: “you can’t always sing good, but you can always look good”. Ze spelen ‘Help There’s a Fire’ nog en uiteindelijk ‘White Lies’. Het had zelfs langer mogen duren, maar het is toch mooi afgesloten. Iemand uit het publiek riep op een bepaald moment ‘ge zou beter terug hier komen wonen’, en dat kon ik alleen maar beamen. En nu ga ik er ook ene drinken.

 

 

Lineup:
Jason Ringenberg – guitar, vocals
Warner Hodges – guitar, vocals
Al Collins – bass, backing vocals
Pontus Snibb – drums, backing vocals